Gescheiden Vrouw Op Oorlogspad

"Gescheiden Vrouw Op Oorlogspad" is een show uit 1985. Hiervoor won ze dat jaar de Johan Kaart Prijs. Deze prijs, uitgereikt door de "Stichting ter Bevordering van de Blijspel-Klucht-Kunst", is voor diegenen die zich op uitzonderlijke wijze hebben onderscheiden op komisch gebied in een vrije produktie.

Deze theatershow is ook grotendeels op lp verschenen in 1986.

Het verhaal

1. Illusie
2. O Jakas
3. Abacum
4. Gescheiden vrouw op oorlogspad
5. Marie Farrar
6. Wintertenen, luizen en eczeem
7. Een kinderspiegel
8. Kinderen van...
9. Sprookje
10. Bevrijden
11. Boodschappenlijst van de Hollandsche maagd
12. Over het uittrekken van een broek
13. Valentijn
14. Nieuwe zachte man
15. Ietsje meer
16. Love for sale
17. Piano-bat
18. Lost weekend
19. Nieuwe ronde, nieuwe prijzen
20. Godallemachtig
21. Als vrienden

Credits

Teksten: Ischa Meijer, Robert Long, Berthold Brecht, Judith Hersberg, Jacques Brel, Dario Fo, Dimitri Frenkel Frank, Gerrit Krol en Cole Porter.
Vleugel: Martin van Dijk.
Regie: Paul Vermeulen Windsandt.
Muziek: Henk van de Meulen, Long, Joop Stokkermans en anderen.
Adviezen vormgeving: Paul Gallis.

Premièredatum

Onbekend.

Recensies

Recensie: Jenny Arean: fikse lel in onverbiddelijke opmaak.

Godsamme, denk ik dan en realiseer me dat lezers weer zullen bellen dat zo'n uitdrukking niet kan. Godsamme dus, wat een fantastische vrouw. Even enkele open deuren inrammen: theaterpersoonlijkheid pur sang, perfect in dictie, stem als een klok, schitterend in voordracht, techniek en spel. Kortom Jenny Arean. Voor het eerst in solocabaret. Met als adjudant Martin van Dijk. Ongekamd, zoals steeds, maar nog herkenbaarder als gaaf, maar niet overstemmend begeleider. Hoewel, cabaret? Mensen die nog iets bij zich hebben van strelende lolligheid of het showtje van een schattige vrouw op het podium, moeten even een vooringenomen meninkje herzien. De solo van Arean is keihard, onverbiddelijk en borrelt niet van poeslieve teksten. Ze brengt een tour de chant van (op twee na) nieuwe nummers in verbinding met gesproken tekst. Waarbij het niet zo bijzonder is dat ze een stoet van auteurs heeft aangeroepen. Wèl dat deze schrijvers vrijwel geen enkel slecht nummer hebben afgeleverd. En vooral: dat het pro-gramma in de opbouw verrassend origineel is, omdat de teksten qua inhoud zuiver in elkaars verlengde liggen. Het geijkte cabaretwezen leunt per traditie op een scala van onderwerpen en met die formule heeft Jenny Arean drastisch gebroken.

"Wat maakt het uit of ik hier paradeer?", zingt ze. Uit wat volgt blijkt dat dit wel degelijk van gewicht is. Haar programma is confronterend, en opiniërend, met name in de portrettering van een aantal vrouwen. Geen types en meestal uitgetekend tegen de achtergrond van kinderen of een relatie met een hijgerige of halfzachte kerel. Vrouwen in ellendesituaties, voor wie het leven een enge douche is of een judomat, omdat ze op een of andere manier de onderliggende partij vertolken... bewust of tegen hun zin. Van vrijblijvendheid is derhalve geen sprake. Maar met serieuze bedoelingen donder je blind in de fuik van zwaartillendheid als je niet link uitkijkt. Het programma zit echter doordacht in elkaar. De allerminst zachtzinnige humor fungeert in dat opzicht als hefboom, met als gevolg dat mensen die de "Amsterdamse" toonzetting niet gewend zijn de bek open valt. Op haar wijze ontwikkelt Jenny Arean een soort strijdbaarheid, zonder dat ze zich associeert met een minderheid of een actiegroep. Het griezelige, plichtmatige schijnengagement van veel cabaretgroepjes is haar gelukkig vreemd. Ze deelt fikse lellen uit. Zo'n nummer (Long) waarin gezegd wordt dat je niet meetelt zonder probleem, met een verwijzing naar de stichting "Hak door die pols" is niet niks. Met andere woorden: jij bent weg, maar de rotzooi blijft. Dat soort teksten "verkoopt" niet. Wie echter bereid is na te denken, komt zichzelf misschien tegen, zonder dat je suf geluld wordt!

Bron: Jacques D'Ancona; Nieuwsblad van het Noorden, 9 februari 1985