Dank u, Majesteit

Een show uit 1987 door Jenny Arean en Het Willem Breuker Kollektief.

Het verhaal

Onbekend

Credits

Script: Dimitri Frenkel Frank

Premièredatum

Onbekend

Recensies

Recensie: Ongedwongen vrolijkheid in 'Dank u, Majesteit'

Sommige combinaties liggen zo voor de hand dat ze te lang over het hoofd worden gezien. Het Willem Breuker Kollektief en Jenny Arean zijn extroverte, explosieve theateracts die het experiment niet schuwen en dus is succes verzekerd, zeker bij een korte samenwerking, want verandering moet er blijven. Later in dit seizoen staat Jenny Arean met George Groot op het toneel.

Tien voorstellingen zijn gepland voor "Dank u, Majesteit", een muzikaal-theatraal spektakel, geschreven en geregisseerd door Dimitri Frenkel Frank. Jenny Arean speelt Loedmilla Kips, een Russische grootvorstin, die tijdens de naweeën van de revolutie onder bescherming van Boris Koernik (Willem Breuker), de leider van een proletarisch revolutionair orkest, naar Berlijn vlucht. Nadat zij in Holland bij het 'foute' Paulus de Ruiter cabaret heeft gezongen, komt Loedmilla na de oorlog in Salzburg terecht waar een pas ontdekte opera van Mozart ten gehore wordt gebracht, 'Die Entlastung aus dem Spital'.

De 'viespeuk Amadeus' heeft zijn voorliefde voor uitwerpselen en andere viezigheid op muziek gezet. Faecaliën tot kunst verheven: "Och ärme, da entleeren sich die Därme". Muziek en 'libretto' zitten zo razendknap in elkaar dat de banaliteiten van de patiënten en dr. Waldheim niet als makkelijke humor wordt ervaren.

In 'Stroman en trawanten' met Freek de Jonge speelde het Kollektief een ondergeschikte rol, nu maakt het de dienst uit. De muzikale verscheidenheid is groot, van Skymastermuziek tot een persiflerend eerbetoon aan minimal music (van de componist Philip Glaswerk uit Leerdam).

Jenny Arean heeft de juiste stem om het Slechte uit te beelden, zij laat een spoor van geestelijke vernielingen na: Wie overleven wil heeft geen geweten. Wie niet bijt, die wordt gebeten. De ongedwongen vrolijkheid wordt een paar maal knap doorbroken, zoals bij het nummer waarin de leden van een Berlijns orkest een voor een worden afgevoerd. De trombonisten spelen, innig verstrengeld, een gevoelig duet. Dank u, majesteit is een onderhoudend verhaal verpakt in een flitsend concert.

Bron: Patrick van den Hanenberg; Volkskrant, 14 september 1987.