En vóórt gaat ie weer...
"En vóórt gaat ie weer..." is een theatershow uit 1986.
Credits
Teksten: | Dimitri Frenkel Frank, Robert Long, Hans Dorrestijn, Jan Boerstoel, Flip Broekman, Willem Wilmink, Annie M.G. Schmidt, Joop Breemer, H. de Vries, J. Riem en een nummer van Jenny Arean zelf. |
Muziek: | Voornamelijk van Martin van Dijk, gespeeld door Cor Bakker (toetsen) en Paul van Vlodorp (snaren). |
Regie: | Lodewijk de Boer |
Premièredatum
Onbekend
Recensies
Recensie: Jenny Arean sterk in zwakke teksten.
Een vreemde intuïtie vertelt me dat er in de voorbereidingsfase iets misgelopen is met het nieuwe soloprogramma van Jenny Arean. Die vrouw deugt als geen ander. Laat ik dat voorop stellen, teneinde wanstaltige misverstanden uit te sluiten.
Arean is een dijk van een theaterpersoonlijkheid: sterk, kundig, spits en integer tot en met. Ze is bovendien toegerust met een heldere kijk op deze wereld. Een machtig en creatief actrice en een fascinerende, veelzijdige zangeres. Voor het materiaal blijft ze echter afhankelijk van anderen.
De dunne stoet van welbekende cabaretdichters en schrijvers is weer aangeworven om haar de teksten aan te reiken. Maar die heren zijn de uitputting nabij. De show vertoeft inhoudelijk sporadisch op het niveau van haar talent.
Het te dure, rommelige programmavodje biedt een helder inzicht in de manco's. Er is gerommeld met de volgorde, er zijn nummers weggevallen en andere ingelast, maar een lijn is (zeker voor de pauze) niet te vinden. Wat haar vorige, soberder opgezette show "Gescheiden vrouw op oorlogspad" onverbiddelijk maakte, ontbreekt nu voor een deel. Van haar motiverende kracht tref je in "En vóórt gaat ie weer.." een teleurstellend geringe portie aan.
Het spat zelden. Een aantal - soms zelfs oude! - nummers fladdert ongemerkt voorbij, omdat de bedoeling er niet achter vandaan komt. Zodra je dat irriterende gevoel bespeurt, klem je je wanhopig vast aan de schaarse kolderieke of ontroerende hoogtepunten die ze schitterend uitserveert. Want reken maar dat Jenny Arean weg weet met een vrouw die ten prooi is gevallen aan verkeersneurose, een verloederde dame die een debutantje tot pianoleeuw opfokt, of een anarchiste die de clichématige trant van het actievoeren spuugzat is en verslingerd raakt aan de burgerlijke romantiek van de opera. En andermaal, ze vloert je met Dorrestijn's Bezorgde moeder, de beste, confronterende cabarettekst van de avond.
Een vrouw als Arean maakt nooit een slecht programma. Maar haar nieuwe huisschrijver Frenkel Frank - een copywriter die mooie, trendy woordjes bedenkt, maar een nummer bijna nooit af krijgt - levert niet de kwaliteit van een Ischa Meijer. Bovendien had regisseur Lodewijk de Boer haar best iets strakker mogen neerzetten.
Daarnaast troffen we het niet dat er veel fout ging met de volgspot en met de geluidsweergave. Dat was ook kwellend voor de prima begeleiders.
Bron: Jacques D'Ancona; Nieuwsblad van het Noorden, 17 november 1986