En vóórt gaat ie weer...

"En vóórt gaat ie weer..." is een theatershow uit 1986.

Uit het programmaboekje: Jenny Arean voert ons, in de gedaante van een lichtelijk gestoorde dame, via associatieve overgangen en valpartijen, door het karrespoor van het bestaan.

"En vóórt gaat ie weer..." De lijn van het programma is een grillig kralensnoer van strikt persoonlijke voorkeuren

Het verhaal/programma

1. En voort gaat ie weer
tekst: R. Long, H. van Veen, muziek M. van Dijk

2. Doodstraf
Tekst: F. Broekman

3. Schuttersputje
Tekst: J. Arean, muziek: M. van Dijk

4. Schaap
Tekst: H. Dorrestijn, muziek: M. van Dijk

5. Verkeersneurose
Tekst: J. Riem

6. Wandeling
Tekst: W. Wilmink, muziek: M. van Dijk

7. Ik kan dansen
Tekst: H.Dorrestijn

8. Canon
Tekst en muziek: R. Long

9. Annie
Tekst: J. Boerstoel

10. Wie het weet mag het zeggen
Tekst: R. Long, muziek: M. van Dijk

11. Afrika
Tekst: J. Breemer

12. In my life
Tekst en muziek: Lennon & McCartney

13. Aftelrijmpjes
Tekst: J.C. van Schagen

14. Vreemd
Tekst: J. Boerstoel, muziek: M. van Dijk

15. Scheiden
Tekst: F. Broekman, muziek: M. van Dijk

<Pauze>

16. Pianoleeuw
Tekst: D. Frenkel Frank

17. Op zijn zondags
Tekst: J. Boerstoel, muziek: M. van Dijk

18. Aan de lange bar
Tekst: H. Spaan

19. Warrumme buurt
Tekst: W. Wilmink, muziek: H. Bannink

20. December in de stad
Tekst: A.M.G. Schmidt, muziek: M. van Dijk

21. Onder de bomen
Tekst: H. de Vries

22. Bezorgde moeder
Tekst: H. Dorrestijn, muziek: M. van Dijk

23. Heksenrecht
Tekst: M. Walvisch

24. En lachen dat je met hem kon
Tekst: J. Arean, muziek: M. van Dijk

25. Tango
Tekst: J. Arean, muziek: M. van Dijk

26. Opera
Tekst: D. Frenkel Frank

27. Laatste canon
Tekst en muziek: R. Long

28. Filosofie
Tekst: J. Boerstoel

29. Populaire potpourri 
Tekst en muziek: R. Long

Credits

Premièredatum

Onbekend

Recensies

Recensie: Jenny Arean sterk in zwakke teksten.

Een vreemde intuïtie vertelt me dat er in de voorbereidingsfase iets misgelopen is met het nieuwe soloprogramma van Jenny Arean. Die vrouw deugt als geen ander. Laat ik dat voorop stellen, teneinde wanstaltige misverstanden uit te sluiten.

Arean is een dijk van een theaterpersoonlijkheid: sterk, kundig, spits en integer tot en met. Ze is bovendien toegerust met een heldere kijk op deze wereld. Een machtig en creatief actrice en een fascinerende, veelzijdige zangeres. Voor het materiaal blijft ze echter afhankelijk van anderen.

De dunne stoet van welbekende cabaretdichters en schrijvers is weer aangeworven om haar de teksten aan te reiken. Maar die heren zijn de uitputting nabij. De show vertoeft inhoudelijk sporadisch op het niveau van haar talent.

Het te dure, rommelige programmavodje biedt een helder inzicht in de manco's. Er is gerommeld met de volgorde, er zijn nummers weggevallen en andere ingelast, maar een lijn is (zeker voor de pauze) niet te vinden. Wat haar vorige, soberder opgezette show "Gescheiden vrouw op oorlogspad" onverbiddelijk maakte, ontbreekt nu voor een deel. Van haar motiverende kracht tref je in "En vóórt gaat ie weer.." een teleurstellend geringe portie aan.

Het spat zelden. Een aantal - soms zelfs oude! - nummers fladdert ongemerkt voorbij, omdat de bedoeling er niet achter vandaan komt. Zodra je dat irriterende gevoel bespeurt, klem je je wanhopig vast aan de schaarse kolderieke of ontroerende hoogtepunten die ze schitterend uitserveert. Want reken maar dat Jenny Arean weg weet met een vrouw die ten prooi is gevallen aan verkeersneurose, een verloederde dame die een debutantje tot pianoleeuw opfokt, of een anarchiste die de clichématige trant van het actievoeren spuugzat is en verslingerd raakt aan de burgerlijke romantiek van de opera. En andermaal, ze vloert je met Dorrestijn's Bezorgde moeder, de beste, confronterende cabarettekst van de avond.

Een vrouw als Arean maakt nooit een slecht programma. Maar haar nieuwe huisschrijver Frenkel Frank - een copywriter die mooie, trendy woordjes bedenkt, maar een nummer bijna nooit af krijgt - levert niet de kwaliteit van een Ischa Meijer. Bovendien had regisseur Lodewijk de Boer haar best iets strakker mogen neerzetten.

Daarnaast troffen we het niet dat er veel fout ging met de volgspot en met de geluidsweergave. Dat was ook kwellend voor de prima begeleiders.

Bron: Jacques D'Ancona; Nieuwsblad van het Noorden, 17 november 1986